Μετά την υπό διερεύνηση, αλλά συνάμα ιστορική άρνηση ενός δικτάτορα, στις τρεις τα ξημερώματα, εν μέσω γερμανικής προέλασης, μετά τη φωνή μιας αριστερής φοιτήτριας και μετέπειτα βουλευτή - «παίζω στο κέντρο, παίζω και αριστερά» εν μέσω χουντικών τανκ, έρχεται τώρα ο λόγος της «κόκκινης» Λούκα, εν μέσω οικονομικού πολέμου, να θυμίσει κάτι, από τους προανφερθέντες και να τονίσει έστω αμυδρά, αυτό που τόσο πολύ φαίνεται να έχουμε ανάγκη, την εθνική (ή λαϊκή αν προτιμάτε) υπερηφάνεια.
Ένας λαός που δεν κατάλαβε τη διαφορά ένταξης και προσαρμογής, θύμα της νομισματικής αλλά όχι οικονομικής ενοποιήσης. Ένας λαός που μπορεί να καταλάβει άνετα το μενου σε οποιοδήποτε ανατολίτικο κεμπαμπ-τζίδικο της Istikal str. στην Κωνσταντινούπολη, αλλά θα χρειαστεί «γερό στομάχι», για να φάει έστω και το πρώτο πιάτο στο Porter’s English Restaurant του Kοβεντ γκάρντεν στο Λονδίνο, ανγκάζεται να γυρνάει στον ευρωπαϊκό βορά, σαν άλλος επέτης στην αγορά της Ταγγέρης, προς αναζήτηση δανεικών, υποθηκεύοντας κυριαρχικά δικαιώματα, όχι στη θάλασσα (εξάλλου, κατά το γνωστό φιλ-ειρηνικό σύνθημα, «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του»), αλλά στην κληροδοτημένη ελευθερία του χαρακτήρα του.
Κι αυτή, η τόσο απλή και τόσο σύνθετη, η λαϊκή υπαρηφάνεια και ομοψυχία, που κάποτε έκανε την Έλενα τη χορεύτρια να σκύβει στη μεριά του Τάσου και να τραγουδάνε μαζί για την Ελλάδα, έπεσε θύμα της διάλυσης, αυτου, του τόσο σπουδαίου, για την ευημερία ενός τόπου αγαθού, της κοινωνικής ειρήνης.
Στη διελκυστίνδα της καθημερινότητας∙ ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσιών υπαλλήλων, εργοδότες με επιχειρησιακές συμβάσεις ανά χείρας, εναντίον εργαζομένων, έλληνες (μελλοντικοί οικονομικοί μετανάστες), εναντίον ξένων (τωρινοί οικονομικοί μετανάστες), γενιά των 700 ευρώ, εναντίον γενιάς του Πολυτεχνείου, μάχονται προς τέρψη των ξένων συμφερόντων. Divide et impare….
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, η ανάγκη χάραξης ενιαίας σταθερής πολιτικής για την οικονομική ανάταση της χώρας, η ανάγκη συστράτευσης πολιτικών κομμάτων, φορέων και μέσων μαζικής επικοινωνίας (που οι ιδιοκτητες τους θα ήταν πλουσιότεροι, αν η «καλλιεργεια» φόβου και ανασφάλειας ήταν επιδοτούμενη), αλλά και η ανάγκη εκφώνησης ενωτικών λόγων, κρίνεται επιβεβλημένη.
Ο κόσμος πρέπει να ξέρει τι και γιατί το θυσιάζει, πρέπει να ξέρει που πάνε οι θυσίες του, πρέπει να ξέρει ποιός είναι ο χρονικός προγραμματισμός του σχεδίου για την έξοδο από την «οικονομική» κρίση, πρέπει να ξέρει πώς γίνεται μια ολόκληρη χώρα να αναζητά δόση δανείου 4 δις ευρώ κόβοντας συντάξεις, όταν η περιουσία του Bill Gates αυξάνεται πάνω από 5 δις ετησίως, «επιχειρώντας».
Μέσα από απαντήσεις, μέσα από κοινωνικό διάλογο, μέσα από ξεκάθαρο πολιτικό λόγο, αλλά κυρίως μέσα από ομάδες συνεργασίας, θα χτιστεί ξανά η κοινωνική συνοχή και θα επανέλθει η λαϊκή υπερηφάνεια.
Πρέπει να γίνει σαφές στην τριανδρία του Δ.Ν.Τ., ότι η Ελλάδα, δεν είναι το «πράσινο 0» που φέρνει κέρδη, στη ρουλέτα των μεγάλων συμφερόντων, του παγκόσμιου οικονομικού καζίνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου