Ένα χρόνο μετά την απώλεια των βουλευτικών εκλογών από τη Ν.Δ., είναι πλέον φανερό τι κρυβόταν πίσω από το αινιγματικό μειδίαμα, του κατ’ οίκον, σήμερα, περιορισμένου, είτε από αγοραφοβία, είτε για κάθαρση μέσω «αυτομαστιγώματος», πρώην πρωθυπουργού∙ οικονομική κρίση, Δ.Ν.Τ., εθνικός περιορισμός, και εν τέλει μνημόνιο.
Οι περιφερειακές εκλογές, εκτός από το ότι έκαναν διάσημο τον αρχιτέκτονα του 5ου αιώνα π.Χ., Καλλικράτη, κομματικοποιήθηκαν και κλήθηκαν να παίξουν ένα ρόλο που σίγουρα δεν αρμόζει στην σημαντικότητα τους, το ρόλο μιας κορυφαίας δημοκρατικής πράξης, του δημοψηφίσματος. Άλλα αντί άλλων δηλαδή..
Αφίσες υποψήφιων τοπικών αρχόντων με συνθήματα υπέρ ή κατά του μνημονίου, που ειρήσθω εν παρόδω, χώρις λαική εντολ,ή ήδη έχουμε υπογράψει και για το οποίο ήδη έχουμε κάνει αρκετές θυσίες, κοσμούσαν κάθε είδους κατακόρυφο παρόδιο αντικείμενο, θυμίζοντας οξύμωρα συνθήματα σοσσιαλιστών της δεκαετίας του ‘80 που απαιτούσαν, ενώ έχτιζαν την αμυντική τους πολιτική πάνω στο ΝΑΤΟ, την έξοδο από αυτό, αλλά και συνθήματα αριστερών ευρωβουλευτών, για έξοδο από το ευρωκοινοβούλιο.
«Ο υποψήφιος δήμαρχος του ενωμένου καλλικρατικού δήμου Παναγιάς –πρώην ιστορικοί καποδιστριακοί δήμοι Πάνω και Κάτω Παναγιάς και παντελώς άγνωστοι ακόμη και μετά από τηλεοπτικό αφιέρωμα του Lonely Planet, στο μέσο ευρωπαίο πολίτη και δανειστή μας- αντιστέκεται στο μνημόνιο και ζητάει την ψήφο του λαού.»
Μέσα σε αυτό τον παραλογισμό, η σύμβαση με την τροϊκα πήρε τη θέση αναπλάσεων, αστικών διαμορφώσεων και άλλων θεμάτων που για την κοινή (και πιο παρεξηγημένη) λογική άπτονται των αρμοδιοτήτων ενός τοπικού αιρετού παράγοντα και διαμόρφωναν επί δεκαετίες το πολιτικό σκηνικό της περιφέρειας και μονοπωλούσαν τα τοπικά κοινοβούλια-καφενεία.
Η, εν πολλές αμαρτίες περιπεσούσα, λοιπόν, ελληνική πόλη, για την επόμενη τετραετία, θα έχει να αντιμετωπίσει και το θεσμό του κομματικοποιημένου «μνημονιακού» δημάρχου.
Η ουσία είναι ότι απωλέσαμε, άνευ λόγου και αιτίας, την ευκαιρία, ταυτόχρονα με τις περιφερειακές εκλογές να διεξάγουμε και ένα δημοψήφισμα αποδοχής ή απόρριψης του μνημονίου∙ μιας σύμβασης που δεν ήταν αντικείμενο της νικηφόρας προεκλογικής εκστρατείας του κυβερνώντος κόμματος.
Η Ελλάδα της «αλμύρας» και του ωχαδερφισμού του ευρωπαικού νότου, του «πάμε και βλέπουμε», τέλεσε ακόμη μια σημαντική ιστορική πράξη, όπως αυτή της ένταξης στην Ε.Ε., της ένταξης στη νομισματική ένωση και τόσες άλλες, χωρίς δημόσια διαβούλευση, χωρίς πλειοψηφική έγκριση, αλλά με την ανερμάτιστη (καθώς δεν είναι βάσιμη η ερμηνεία του αποτελέσματος των περιφερειακών εκλογών) και αβάσταχτη ελαφρότητα πρωθ-υπουργικής εντολής.
Ένα δημοψήφισμα που δεν έγινε ποτέ, μια ακόμη ιστορική εκρεμμότητα.
εν αναμονή εξελίξεων…προετοιμαστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου