Τα πράσινα «All Star», ο Αλέξης και ο….. Πρετεντέρης

(Η εβδομάδα που πέρασε, ήταν μια εβδομάδα, που όσων η μνήμη δε λαθεύει και δε συγχωρεί, θα τους φέρνει ξανά μπροστά σε εκείνο το Δεκέμβρη, που μια γενιά, μέσα σε ένα βράδυ ωρίμασε· πιο γρήγορα και πιο βιαία απ’ όσο της άρμοζε.)

Δευτέρα μεσημέρι, 06 Δεκέμβρη 2010…2 χρόνια μετά….. εν Αθήναι.

Το μετρό γεμάτο ασφυκτικά με παιδιά χαμογελαστά, παράτησαν τους υπολογιστές και τους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης, γιατι όταν πρέπει ξέρουν να το κάνουν, περήφανα και συνειδητοποιημένα απόλυτα, μα κυρίως, έτοιμα για να τιμήσουν τον «ήρωα» της γενιάς τους, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, με ρυθμό και παλμό μέσα τους, με σφυγμό και βλέμμα …ζωντάνιας. 

Ένα από αυτά σηκώνεται, γυρίζει σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που στέκεται όρθιο και με απόλυτη φυσικότητα, τους παροτρύνει, σε άπταιστο «πληθυντικό ευγενείας», να καθίσουν στη θέση του.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του ηλικιωμένου κυρίου. Χίλιες και μια λέξεις, ένας εσωτερικός πόλεμος, ένας χάρτινος πύργος βραδινών δελτίων ειδήσεων καταρρέει. 

Αυτό το παιδί, με την κουκούλα και το κολλητό τζιν, με τα σκουλαρίκια, με τα διαλυμένα από τη φθορά (και όχι αγορασμένα φθαρμένα σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας)  πράσινα All-Star, αυτό το παιδί που τα δελτία των 8.30 τόσα χρόνια περιγράφουν ως ταραχοποιό στοιχείο, ως ανένταχτο, είναι μαθητής, έχει αξίες και πρεσβεύει το σεβασμό, ανήκει σε ομάδα, κουβαλάει στη σάκα του βιβλία και όχι πολεμοφόδια. 

Και τώρα? Ποιός είναι υπεύθυνος? Ποιος καίει και ποιος καταστρέφει? Δε σκότωσαν έναν αλήτη που….. (άκουσον άκουσον) τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια τέτοια ώρα? (Λες και η πλατεία αυτή είναι τσοντάδικο: Μόνο για ενήλικες- Η αίθουσα κλιματίζεται).

Αν αυτό το παιδί, αν αυτή η η γενιά είναι η απάντηση, τότε η ωριμότητά της, την απενοχοποιεί.  Πίσω από τις βίαιες αντιδράσεις τους, μάλλον, θα κρύβονται βίαιες δράσεις, κι αυτή η ηθική (?)∙ αυτή δεν σου απαγορεύει να δράσεις, αλλά καθυστερεί την αντίδραση σου και ίσως, μάλιστα, την κατευνάζει. 

Η βία της έντασης των υπερχρεωμένων νοικοκυριών μέσα στα οποία μεγαλώνουν, η βία της παραπαιδείας, η βία της απαξίωσης των ιδανικών τους , η βια της αβεβαιότητας για το μέλλον τους και η ανάγκη να επιστρέψουν τα υλικά όνειρα τους στο χρονοντούλαπο της πλαστής ευημερίας, ακόμη και αν όλα αυτά δεν τα αναγνωρίζει ο κ. Πρετεντέρης, σαν ελαφρυντικό στη γενιά των 20άρηδων «τρομοκρατών», στο οπισθόφυλλο των «Νέων» της 06/12, είναι υπερβολική για να εκτονωθεί στα διαδικτυακά παιχνίδια τους, είναι «αιχμηρή» για την χάρτινη ασπίδα της εφηβείας τους.

Αυτή η γενιά, η γενιά του Αλέξη, έχει χρώμα, έχει ωριμότητα, έχει τώρα πια ιδανικά. Ας την αφήσουμε να διαδηλώσει, ξέρει αυτή πως, ας της δώσουμε χώρο δράσης κι όχι όπλα και αιτίες αντίδρασης. Ας της δώσουμε κράτος κι όχι παρακράτος, γιατί αλλιώς κ. Πρετεντέρη, θα μας επιστρέψει τρόμο-κράτος…..

εν αναμονή εξελίξεων…. προετοιμαστείτε