Για την επέτειο του πολυτεχνείου
-Έπεφτε η νύχτα σαν τη μελάνη
Για να χει που να βουτήξει η ιστορία την πένα της
Χάιδευε τα πλήκτρα ο Μαρκόπουλος στο κτήριο διοίκησης του πολυτεχνείου
Έλεγε ο Μανώλης συμπλήρωνε ο Δημήτρης γέλαγε ο Ντίνος ερωτεύονταν η Όλγα
«Διώξτε ή λιώστε, πατήστε
τις λέξεις μάνα, πατέρα,
αδελφός, αδελφή, σύντροφος,
φίλος, τιμή, μουσική.
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Παπαντοπ ντοπ ντοπ…….
Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος
που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί.
Παπαντοπ ντοπ ντοπ…….» *

Δυναμώσανε τα χέρια μας
Νικήσαμε
μια νίκη σπουδαία
Μα τη γιορτάσαμε λιγάκι παραπάνω ε?
Μας πήρε η νύχτα
Ξεχάσαμε, μα δε χαθήκαμε
Σωπήσαμε, μα δε χαθήκαμε
-Άκου.
Εσύ σαι ο πατέρας μου κι ο δάσκαλος μου
Δυο χρώματα παραπάνω έβαλα στον καμβά μα ίδιος είναι ο πίνακας
Εδώ άλλαξε η ιστορία του δρόμου
Εσύ δε θ’ άλλαζες (?)
Στάσου όμως λίγο και δες πόσες ομοιότητες
-Μα τίποτα δεν είναι ίδιο
Μια υποχρέωση μονάχα σου μείνε
Να σταθείς μαζί μου ξανά
Να μην έχει αυτή τη φορά οδηγό το τανκ
Να ‘μαστε όλοι μαζί, εγώ δε σε κατηγορώ
Να πορευτούμε όλοι μαζί, εγώ φοβάμαι μη χάσω ό,τι έφτιαξες
Να μιλάμε όλοι μαζί, εγώ θέλω να σε καταλάβω
Γιατί ξέρεις καλύτερα ότι
εκείνος που σωπαίνει θα χαθεί
Το «φράουλες κι αίμα » είναι βιβλίο που αποτελεί μια ιστορική καταγραφή των γεγονότων που έλαβαν χώρα στο εξέχον πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης Columbia, την περίοδο 1966-68. Έμφαση δίνεται στα γεγονότα του Απριλίου 1968 όταν διαμαρτυρόμενοι φοιτητές κατέλαβαν το γραφείο του πρύτανη του πανεπιστημίου εκφράζοντας την ολοκληρωτική απόρριψη του ιμπεριαλισμού των HΠA μαζί με την εναντίωσή τους για όλα τα μείζονα κοινωνικά ζητήματα που καθόρισαν τη δεκαετία του ’60.
Η ομότιτλη ταινία παίζονταν στους κινηματογράφους της Αθήνας κατά την περίοδο της χούντας, μέχρι που φυσικά, όταν απέκτησε μεγάλη απήχηση στους νέους κόπηκε.
Τραγούδια γνωστών καλλιτεχνών της δεκαετίας του ’60 (John Lennon, Crosby, Stills, Nash & Young, Buffy Sainte-Marie, Thunderclap Newman, Richard Strauss) ακούγονται καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Σε αυτούς τους ρυθμούς, με το Μαρκόπουλο στο πιάνο και τους φοιτητές εν οίδη στιχουργών, γράφτηκε το « παπαντοπ, ντοπ, ντοπ»(περιπαικτικά για το δικτάτορα Παπαδόπουλο), έτσι αυθόρμητα, έτσι απλά όπως γράφτηκε και η ιστορία. Ευχαριστώ πολύ το Μανώλη Κλαμπατσέα για την ανέκδοτη αυτή ιστορία αλλά και για όλα όσα μου έχει διηγηθεί για εκείνες τις βραδιές του Νοεμβρίου.